Kwel is het verschijnsel waarbij water in de bodem onder druk naar boven komt. In kustgebieden, waar het kwelwater zout bevat, kunnen we twee vliegen in één klap slaan.

Door het regenwater langer vast te houden voorkom je ook dat die zoute kwel van onderaf de wortels van gewassen bereikt en aantast.

Dat aantasten gebeurt als volgt. Regenwater zakt in de bodem naar beneden en blijft als een grote bel boven op het zoute kwelwater drijven, omdat zoet water lichter is dan zout water.

Aan de zijkant van de percelen stroomt het water weg via sloten, die bel krijgt daardoor de vorm van een lens.

In de zomer verdampt het water snel en daardoor krimpt de zoetwaterlens, met als gevolg dat de zoutwatergrens verder naar boven komt te liggen. En zo de wortels van gewassen aantast.

 

De eigenaar van dit perceel doet mee aan een proef, waarbij via slimme drainage de dikte van de zoetwaterlens min of meer op peil kan worden gehouden. Om die reden meten medewerkers van Deltares een paar keer per jaar het grensvlak tussen zoet- en zout water onder de grond met een TEC-prikstok.

De T staat voor temperatuur en EC voor elektrische geleidbaarheid. Op verschillende dieptes wordt het zoutgehalte gemeten via de weerstand, waarbij rekening wordt gehouden met de grondsoort. Vandaar dat er eerst een grondboor tot vier meter de bodem in gaat om monsters te nemen.

 

Zo’n grondboor of prikstok vier meter de kleibodem in werken is al een pittige klus.

Maar daarna moeten ze er ook weer uit.